Kanchanaburi, 23 juli

De taxichauffeur mag vandaag uitslapen (en wij dus ook). We vertrekken wat later en gaan naar de Hellfire Pass. Hier is een herdenkingsmuseum opgericht door de Australische regering voor alle slachtoffers die hier gestorven zijn.

Gedurende de 2e wereld oorlog werd er door krijgsgevangenen uit Engeland, Amerika, Australië, Nederland en de lokale bevolking gewerkt aan de Burma-Thailand Railway. (De bridge over the River Kwai is hier ook onderdeel van). De Japanners wilden de bevoorrading van hun troepen versnellen en daarvoor gingen ze een spoorlijn aanleggen. Dit in een onmenselijk tempo en onder verschrikkelijke omstandigheden. Dit gedeelte staat bekend als de Kunyu-uitgraving. In een bamboe-bos moesten er rotsen worden weggehakt. Vanwege de snelheid moesten de krijgsgevangenen ‘s nachts bij fakkellicht doorwerken. Vandaar de naam Hellfire-Pass. Ongeveer 3 m3 rots per persoon, per dag. En als voedsel stond daar een mini kommetje rijst tegenover. De mensen werden allemaal ziek en ondervoed. Uiteindelijk was de brug klaar in oktober 1943.

Beng, de taxi chauffeur stelt een restaurantje voor. We hebben daar lekker gegeten. Achteraf bleek het van zijn moeder te zijn. Erg leuk.

Na de lunch gaan we naar de Erawan Watervallen. Deze waterval komt in 7 etages naar beneden. Via een 2 kilometer lang pad kun je langs de watervallen omhoog klimmen. Helaas zijn we niet verder gekomen dan niveau 5. Door het uitslapen en de lange lunch waren de bovenste etages al gesloten (om 15.30 uur) toen wij aankwamen. Dat hadden we niet verwacht. We hebben er nog wel heerlijk gezwommen. Al moest je wel in beweging blijven, want ander kwamen de vissen aan je voeten en benen bijten. En dat voelde niet als kriebelen, maar als stroomstootjes. 

Rond half 7 waren we weer bij het hotel waar we nog snel een frisse duik konden nemen voordat ook dit zwembad sloot om 7 uur.